Амирлан удахгүй хорин таван нас хүрнэ. Ид залуу, цэцэглэн дэлбээлэх насандаа яваа ч хоёр хүүхдээ өсгөх, ажил амьдрал гээд нэлээдгүй ядарч зовсон доо тэр үү,... эсвэл төрөхөөс тогтсон сэвх, нүдний доогуур үл ялигхан тодрох үрчлээ нь түүнийг ийм ахимаг харагдуулсан уу,... наснаасаа нэлээд оворжуу харагдана. Сэтгэлийн дарамт, зүрх-ний шархтай яваа нь харцнаасаа мэдрэгдэх түүний хэвлий хэсгийг эход харж суусан Кан Су эмч хоёр ихэр хүүхэд байна. Юун үр хөндүүлэх вэ, чамд баяр хүргэе! гэж хэлээд инээмсэглэв. Амирлан гайхаж эргэлзсан, баярлаж догдолсон эсвэл хүүхдээ гаргахгүй гэж эрс шийдэмгий эмнэлэгийн хаалгыг татсандаа, эцэггүй ийм олон хүүхдээр яана даа гэж санаа зовсон алин болохыг бүү мэт хэнд ч үл захирагдах мэт сул асгарах нулимс нь шанааг нь даган чимээгүйхэн урсана. 
Амирлан анх арван наймтай, их сургуульд орсон жилээ хажуу байрныхаа өөрөөс нь таван насаар ах Билгээтэй үерхэн дотносож удалгүй хөл хүнд болсон юм. Тэгээд сургууль соёлоо ч олигтой төгсөж чадахгүй тэр жилээ том охиноо төрүүлж, төд удалгүй нэг гэртээ орцгоожээ. Хадмындаа амьдрах болсон Амирлан энэ цаг мөчөөс эхлээд л хүний царай харах болов. Нялх хүүхэдтэй тэрээр гэрээс гарах нь ховордож найз нөхөдтэйгөө уулзан учрах нь ч цөөрсөн юм. Нөхөр нь аавынхаа машинаар хаа нэг халтуур хийж, хүүхдийн сүү хоолны мөнгөө залгуулна. Ээж аавынх нь бололцоо боломж ч тухайн үед тааруу өөрөө амьдралаа зохиог  дээ гэж бодон хаа нэг эргэж тойрохоос хэтрэхээ больжээ. Амирлан сургалтын төлбөрөө төлж чадахгүй эхний нэг жил сурсан сураагүй хоёрын хооронд явсаар сургуулиас ч гарлаа. Охиноо хоёр нас хүрэхийн алдад дахин жирэмсэн болов. Одоо дөрвүүлээ болсон болохоор хадмындаа удаан амьдраад байх нь түүнд хэцүү байв. Гэсэн ч орон гэрээ бэлдээд явах чадал тэдэнд байсангүй. Аргагүйн эрхэнд бусдын жишгийг даган нөхөр нь Солонгос явж ажил хийхээр шийджээ.