Нэг өдөр эзэн хаан ордны сайд түшмэдтэйгээ энд тэндхийн элдэв сонин учралын талаар яриа үүсгэн сууж байжээ. Тэд хоорондоо маргалдаж гэнэ. Бийрбал хараахан хүрч ирээгүй байв. Түүнийг үгүйлсэн нэг түшмэл гэв гэнэт инээд алдчихжээ. Инээд алдсаны учрыг түшмэлээс хаан асуусанд:

— Хүзүүр, ордны бүх хүн цагаан атал ганц Бийрбал яахлаараа бараан царайтай байдаг билээ? гэж асуужээ.
Бийрбалыг ордонд орж ирэхэд хүмүүс түүний зүг харж жуумалзан бас шивэр авир гэлцэж байлаа. Бийрбал энэ явдлыг нэг л ойлгосонгүй. Далим гаргаж, баяр хөөртэй байгаагийн учрыг хүмүүсээс асуухад
Чамайг царай муутай гээд инээлдэж байна. Ордныхон бүгдээрээ цагаан царайтай атал ганц Бийрбал яахлаараа бараан царайтай байдаг билээ гэж цөм ярилцаж сууна гэсэнд Бийрбал гайхсан дүр үзүүлж,
— Үнэхээр та нар үүний нууцыг мэдэхгүй байна гэж үү? хэмээн асуув.
Яаж мэдэх юм бэ, ямар чи өнөө болтол бидэнд хэлсэн биш гэж хаан хэлж гэнэ.

Бийрбал инээмсэглэн:

Бурхан эн түрүүн гэгээн дээдэс, энэ мод ургамлыг дараа нь ан амьтныг туурвисан түүхтэй. Түүгээр сэтгэл нь ханасангүй, жигүүртний аймгийг бүтээжээ. Түүний дараа хүнийг бүтээсэн.

Хүнийг бүтээгээд гоо сайхан, эд баялаг, оюун ухаан, хүч чадлыг бүгээжээ.

Гэхдээ энэ дөрвөн зүйлийн сан хөмрөг салангид байсан бөгөөд тогтоосон цаг хугацааны дотор хүн амжиж авах ёстой байлаа.

Эзэн хаан болон ордныхон өөр өөрийн сонирхлын дагуу авах зүйлээ сонгожээ.

Би оюун ухааныг эхэлж аваад буцахдаа бусад зүйлийг ч гэсэн авах санаатай байсан авч тогтоосон цаг өнгөрчихсөн байлаа. Ингээд л би гэдэг хүн ганц оюун ухаантай хоцорч, бараан царайтайгаа үлдсэн юмдаа.

Та нарын гар зөвхөн гоо сайхныг л шүүрч авсан, бусад зүйлийг нь олж авч чадаагүй гэж хэлжээ.
Бийрбал уран сэтгэмжит яриагаараа цөмийг тэнэг гэдгийг дайруулан хэлж байна гэдгийг хаан сая ойлгов.
Бийрбалын энэ хариултыг сонссон ордныхон дэмий л бие биеэ харж гэнэ.